Είδη συστημάτων πέδησης

Στα σύγχρονα αυτοκίνητα συναντάμε τρία βασικά είδη συστημάτων πέδησης:
(α) Το μηχανικό
(β) Το υδραυλικό
(γ) Τα αερόφρενα
Το μηχανικό σύστημα, ως το παλαιότερο από τα τρία, είναι πλέον πεπερασμένο και δεν χρησιμοποιείται παρά ως βοηθητικό σύστημα πέδησης. Η μη άμεση ανταπόκρισή του και η μη ικανοποιητική πέδηση σε σχέση με τα νέα δεδομένα που επικρατούν πλέον στην αυτοκίνηση (μεγαλύτερες ταχύτητες, περισσότερες απαιτήσεις κίνησης) το καθιστούν ένα σύστημα υποκατάστασης των υδραυλικών φρένων ή των αερόφρενων.
Το υδραυλικό σύστημα φρένων, σε σύγκριση με τα αερόφρενα, είναι πιο απλό στην κατασκευή και έχει μικρότερο όγκο και βάρος. Σε περιπτώσεις όμως κατά τις οποίες απαιτείται απότομο φρενάρισμα, ο οδηγός είναι υποχρεωμένος να πατήσει με μεγάλη δύναμη το πεντάλ του φρένου. Γι’ αυτό το υδραυλικό σύστημα χρησιμοποιείται στα ελαφρά αυτοκίνητα ή σε φορτηγά βάρους μέχρι 5-6 t.
Σε αυτοκίνητα με βάρος μεγαλύτερο των 8 t, συνήθως τοποθετούνται αερόφρενα. Τα αερόφρενα είναι πιο πολύπλοκα στην κατασκευή τους και πιο δαπανηρά από τα υδραυλικά, είναι όμως αποτελεσματικότερα, αφού η δύναμη της πέδησης, που δημιουργείται με τη βοήθεια πιεσμένου αέρα, είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη που μπορεί να εξασκήσει ο οδηγός. Οι κατασκευαστές σχεδίασαν τα αερόφρενα στα οποία το υγρό των φρένων αντικαταστάθηκε από τον πιεσμένο αέρα, που χρησιμοποιείται ως πηγή ενέργειας. Έτσι, το μόνο που απαιτείται από τον οδηγό είναι να ανοίξει μία βαλβίδα, που επιτρέπει στον πιεσμένο αέρα να εισαχθεί στο σύστημα (έτσι εξηγείται και ο χαρακτηριστικός θόρυβος εξαγωγής πιεσμένου αέρα, που ακούγεται κάθε φορά που ο οδηγός αφήνει το πεντάλ των φρένων).