Στα 3,6 εκατομμύρια ανέρχονται οι «ορφανές» θέσεις οδηγών σε 36 χώρες παγκοσμίως.
Ανησυχία προκαλούν τα δημογραφικά δεδομένα – ιδίως όσον αφορά στις νεαρότερες ηλικίες & στις γυναίκες.
Προγράμματα υποδομών, προοπτικές σταδιοδρομίας & ανάπτυξη δεξιοτήτων, τα «κλειδιά» για να γίνει πιο ελκυστικό το επάγγελμα.
Ο ρόλος των κυβερνήσεων, των επιχειρήσεων & των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Το μείζον ζήτημα των παραδοσιακών ελλείψεων στον κλάδο των εμπορευματικών μεταφορών καλά κρατεί, γι΄ αυτό το λόγο στην IRU (Διεθνής Ένωση Οδικών Μεταφορών) δε σταματούν στιγμή να ψάχνουν για λύσεις – προτού το πρόβλημα διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό που να μη… διορθώνεται.
Κι αυτό, γιατί στην παρούσα φάση ήδη εκτιμάται πως υπάρχουν γύρω στα 3,6 εκατομμύρια ακάλυπτες θέσεις οδηγών φορτηγών σε 36 χώρες - οι οποίες μάλιστα αντιπροσωπεύουν το 70% του παγκόσμιου ΑΕΠ -, την ίδια ώρα που το ποσοστό των επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν καθημερινά σοβαρές δυσκολίες όσον αφορά στην πρόσληψη εργαζομένων για το τιμόνι έχει «σκαρφαλώσει» πλέον στο 70%.
Όπως επισήμανε εξάλλου σχετικά ο Ανώτερος Διευθυντής του IRU TIR and Transit Services, Lucas Lagier, στο πλαίσιο του διεθνούς συνεδρίου ALACAT 2025 που έλαβε χώρα στη Μαδρίτη: «Η έλλειψη οδηγών φορτηγών είναι ένα μακροπρόθεσμο διαρθρωτικό ζήτημα που εξακολουθεί να υφίσταται σε όλες τις περιοχές».
Ανησυχία προκαλούν τα δημογραφικά δεδομένα – ιδίως όσον αφορά στις νεαρότερες ηλικίες & στις γυναίκες
Ακόμη χειρότερα, ωστόσο, γίνονται τα πράγματα όταν οι μελέτες ξεκινούν να εντρυφούν σε συγκεκριμένες δημογραφικές ομάδες – και πιο συγκεκριμένα σε νεαρά άτομα ή σε γυναίκες -, καθώς στις συγκεκριμένες περιπτώσεις το χάσμα φαντάζει πραγματικά αγεφύρωτο.
Όχι τυχαία βεβαίως εφόσον αναλογιστούμε πως, σύμφωνα με έρευνες,
οι νέοι οδηγοί κάτω των 25 ετών αποτελούν μόλις το 6,5% του συνολικού εργατικού δυναμικού στον κλάδο, με τους αντίστοιχους μεταφορείς άνω των 55 ετών να αντιπροσωπεύουν το 31,6%!
Τι σημαίνει αυτό; Απλούστατα ότι μέσα στην επόμενη πενταετία περίπου 3,4 εκατομμύρια οδηγοί φορτηγών αναμένεται να συνταξιοδοτηθούν – δίχως όμως πρώτα
να έχουν καλυφθεί οι ήδη υπάρχουσες κενές θέσεις.
Ακόμη χειρότερα δε, πέρα από το ηλικιακό ζήτημα, αναβρασμός επικρατεί και για τον ρόλο των γυναικών στις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον χώρο της εφοδιαστικής αλυσίδας, αφού π.χ. στην Αργεντινή και στο Μεξικό
οι γυναίκες που βρίσκονται πίσω από το τιμόνι αντιστοιχούν μόλις στο 1,7% και το 1,9% του κλάδου αντίστοιχα.
Προγράμματα υποδομών, προοπτικές σταδιοδρομίας & ανάπτυξη δεξιοτήτων, τα «κλειδιά» για να γίνει πιο ελκυστικό το επάγγελμα
Με τούτα και με εκείνα, λοιπόν, το ίδιο καίριο ερώτημα επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο: υπάρχει λύση στο εν λόγω πρόβλημα; Από τους κύκλους της IRU αφήνεται να εννοηθεί πως υπάρχει. Και, κατά τα λεγόμενά τους, δεν είναι άλλη από το να προσεγγιστεί πιο «επαγγελματικά» ο κλάδος, κοινώς να ακολουθήσει τα πρότυπα που χαρακτηρίζουν όλα τα άλλα επαγγέλματα.
Που μεταφράζεται δηλαδή σε: καθιέρωση διεθνώς αναγνωρισμένων προγραμμάτων κατάρτισης, παγίωση συγκεκριμένων προδιαγραφών σταδιοδρομίας και ανάπτυξη δεξιοτήτων, που μπορούν να καταστήσουν το επάγγελμα πιο ελκυστικό, ενισχύοντας τη διατήρηση των ταλέντων στον χώρο.
Ο ρόλος των κυβερνήσεων, των επιχειρήσεων & των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων
Σε κάθε περίπτωση, το μόνο βέβαιο είναι πως για να ευδοκιμήσουν όλα τα παραπάνω και να αναβαθμιστούν τα στάνταρ του επαγγέλματος, χρειάζεται η συμβολή όχι ενός αλλά πολλών διαφορετικών φορέων -
με τις κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα να πρωτοστατούν μεταξύ αυτών.
Πώς; Υιοθετώντας λύσεις & πολιτικές που προάγουν τις στοχευμένες εκστρατείες, τα οικονομικά κίνητρα και τα γυναικεία πρότυπα, με προτάσεις όπως είναι π.χ. οι ασφαλείς χώροι στάθμευσης και η προστασία της μητρότητας.
